Japanse roos ( Kerria japonica ) is een bladverliezende bloeiende struik die in het voorjaar gele bloemen draagt en later in de zomer voor extra bloei kan zorgen.
De schors en takken van de Japanse roos zijn ook interessant. De hoofdtakken op het dubbele bloeiende type buigen sierlijk tot een hoogte van 8-10 voet (de breedte kan worden beperkt tot vergelijkbare afmetingen door algemeen snoeien en, in het bijzonder, het verwijderen van uitlopers). Kleinere takken stralen in alle richtingen van de hoofdtakken uit. Het vertakkingspatroon biedt dus zowel verticale als horizontale belangstelling; het is ook relatief luchtig. De schors is een aangename kelly groen tot groenachtig geel, om op te starten - een kleur die de hele winter wordt behouden.
Inheemse oorsprong, plantzones, zon- en bodemvereisten
Inheems in China en Japan, kun je Japanse rozenstruiken kweken in plantzones 4-9.
Laat de struik in halfschaduw groeien. Het is een van de meest schaduwtolerante van de bladverliezende bloeiende struiken (in termen van schaduw, niet het belemmeren van de productie van bloemen), waardoor het een plek krijgt op mijn lijst van de beste struiken die in de schaduw groeien. De planten zullen het zelf ook goed doen in de zon, maar zon zorgt ervoor dat de kleur van de bloemen snel vervaagt.
Japanse roos is niet overdreven kieskeurig over de pH van de grond; geef het gewoon een leemachtige grond. Het verdraagt ook arme gronden, maar kan beter presteren in gronden verrijkt met humus. De grond moet gelijkmatig vochtig worden gehouden rond Kerria japonica , die de voorkeur geeft aan een goed doorlatende grond.
Uitstekende kenmerken
De schaduwtolerantie geeft je de optie om een bladverliezende bloeiende struik te hebben in een gedeeltelijk schaduwrijk gebied, terwijl de overvloed aan bloemen op de struik het een springer maakt. Onderschat echter niet het belang van de aantrekkelijke takken van de Japanse roos, die broodnodige visuele belangstelling voor het winterlandschap bieden. In die zin herinneren Japanse rozentakken aan een van die op rode twijgkornoelje en gele twijgkornoelje. Kies een achtergrond waartegen de takkleur optimaal kan worden weergegeven; de kelly groene stengels van de Japanse roos zouden er bijvoorbeeld geweldig uitzien tegen een schuurrode schuur.
Plantenverzorging (snoeien) en een groot nadeel
De plant bloeit op oud hout in de vroege tot midden lente; snoei net nadat de lente bloei voorbij is. Een tweede bloei later in het groeiseizoen is niet ongebruikelijk, maar het is te laat om op dat moment te snoeien (je zou de bloemen van volgend jaar verliezen omdat je de bloemknoppen zou verwijderen). Snoei dode takken weg als je ze vindt. Oude planten die verjongingssnoei nodig hebben, kunnen tot op de grond worden teruggebracht. Japanse roos verspreidt door te zuigen; verwijder sukkels als ze zich voordoen als u de verspreiding ervan wilt beheersen. Het grootste probleem met deze plant is zelfs dat hij zich zo krachtig verspreidt (een nadeel voor mensen die weinig onderhoud nodig hebben); blijf het voor met regelmatige sukkelverwijdering.
Gebruik in de tuin
Hun schaduwtolerantie maakt Japanse rozenstruiken effectief in bostuinen. Kerria japonica is geen goede keuze voor een formele haag, omdat overmatig snoeien zijn mooie natuurlijke vorm ruïneert; maar er is geen reden om de plant niet te gebruiken in een lossere, informele haag. Japanse roos zorgt voor een heerlijke plant in het voorjaar. Om volledig van de struiken te genieten in de winter, overweeg ze te gebruiken in de entree of als funderingsstruiken, waar u niet door de sneeuw hoeft te struikelen om ze van dichtbij te bekijken.
Oorsprong, betekenis van de gemeenschappelijke en wetenschappelijke namen
Naast 'Japanese Rose', komen andere veel voorkomende namen voor Kerria japonica terug op het feit dat het lid is van de rozenfamilie. De gemeenschappelijke naam "Easter Rose" verwijst naar de vroege bloeiperiode (tijdens Pasen, in sommige regio's). De kleur van de bloemen is goed voor de gemeenschappelijke naam, "Yellow Rose of Texas" (met een assist van het gelijknamige nummer). Ondertussen verwijzen anderen er vaak gewoon naar als "Kerria rose" of "Japanese Kerria".
Tot zover de gangbare namen; laten we kijken naar de betekenis achter de wetenschappelijke naam. De geslachtsnaam, Kerria, komt van William Kerr , die de plant vanuit het Verre Oosten naar het Westen bracht. Het specifieke epitheton, japonica, verwijst naar het feit dat de plant inheems is in Japan (het is ook inheems in China). Ten slotte vertaalt de cultivarnaam 'Pleniflora' zich in het Latijn als 'volbloemig', een verwijzing naar de dubbele bloemen.
William Kerr was een van de grote 19e-eeuwse verzamelaars die verantwoordelijk waren voor het importeren van sommige planten uit China die velen in het Westen nu als vanzelfsprekend beschouwen. Volgens de University of Arkansas Extension omvat Kerr's bijdrage, naast Kerria japonica , hemelse bamboe, Chinese jeneverbes en boompioen.